Rozdział 8

Hej dzisiaj trochę krótki z powodu braku weny, za co z góry przepraszam. Dziękuję za komentarze i ponad 1200 wyświetleń. Jestem wam bardzo wdzięczna. :) Następny rozdział nie wiem kiedy będzie. Podoba wam się opowieść? A i jeszcze jedno. Gdybym założyła nowe opowiadanie to czy czytalibyście je? Odpowiedzi wyrażajcie w komentarzach. Do następnego. Ciao
__________________________________________________


Tydzień później
Stałam już na nogach, a była dopiero 9. W tym tygodniu nic nie robiłam, jedynie co to się nudziłam. Ładnie się zaczynają wakacje. Tak dzisiaj początek lipca i rozmowę o pracę. Nie chcę się utrzymywać za pieniądze rodzica, a 18 za chwile stuknie. Wyjęłam ze szafy biały top i szorty, a następnie poszłam do łazienki. Napuściłam wodę do wanny i ściągnęłam z siebie pidżamę. Zakręciłam kurek, a następnie delikatnie weszłam pod wodę. Przymknęłam na chwilę oczy, a przed oczami pojawiła się twarz chłopaka, już mężczyzny. Jego cudny uśmiech i sposób bycia. I znowu się rozmarzyłam. Czemu? Owinęłam się ręcznikiem, założyłam czystą bieliznę, a potem ubranie.
Poszłam na dół i zrobiłam sobie kanapkę.


Otworzyłam drzwi do jakiegoś baru. Podeszłam do lady, nikogo nie było. Zadzwoniłam dzwonkiem, który leżał na ladzie. Pojawił się mężczyzna koło 20. Kilku dzienny zarost dodawał mu męskości. Ubrany był jak zwykły kelner: biała koszula, czarne spodnie i lakierki, a do tego muszka. -Coś podać?
-Nie. Ja tu przyszłam na romowę o prace, podobno szukacie kelnerki.
-Ach tak, szukamy. Zaprowadzę cię do szefa.
Wziął mnie za rękę i zaprowadził mnie do jakiegoś pokoju. Otworzył drzwi, a wzrokiem dodał mi otuchy.
-Proszę pana. Ta pani chce być kelnerką.
-Dobrze zostaw nas samych.
Mężczyzna około 40 podszedł do mnie i przyjrzał mi się dokładnie. Był ubrany dokładnie jak ten chłopak co mnie tu przyprowadził tylko, że nie miał fartucha, a miał zielonkawe szelki.
-Proszę siadaj.
Usiadł przed biurkiem, a ja zrobiła to samo. Popatrzał na mnie na chwile.
-Więc jak masz na imię młoda damo?
-Jestem Zuza.
-A ile masz lat złotko?
-W tym roku skończę 18.
-Ok.
-Jakie masz kwalifikacje?
-Aktualnie nie mam. Uczę się, znaczy dopiero od września i wie pan..
Chwilę pomyślał:
-Dobra masz tą pracę. Miesięcznie będziesz zarabiała dwa i pół tysiąca plus jakieś napiwki od klientów. Pasuje?
-Tak jak najbardziej. Od kiedy mogę zacząć?

-Od jutra punkt 18. Skończysz jakoś tak o północy, a i masz być ubrana w białą bluzkę oraz spódniczka ciemna. To widzimy się jutro. Do widzenia.

-Do widzenia.
Wstałam z krzesełka i wyszłam z tego pokoju. Za ladą stał ten sam kelner co wcześniej. Popatrzał się na z znakiem zapytania. Ja pokiwałam tylko głową, co znaczyło, że mnie przyjął. On podszedł do mnie i objął mnie ramionami. Po chwili już wychodziłam. Wstąpiłam jeszcze tylko do kawiarni i usiadłam przy wolnym stoliku. Podeszłam do mnie młoda dziewczyna, a ja zamówiłam kawę oraz ciasto cytrynowe. Po około 5 minutach ta sama dziewczyna podeszła do mnie i położyła przede mną zamówienie. Zaczęłam jeść ciasto, a po chwili ktoś usiadł naprzeciwko mnie.
-Hej.
Podniosłam oczy i napotkałam zielone oczy Harry'ego. Jego włosy idealnie leżały na głowie.
-Cześć.
-Co tu robisz?
-Siedzę.
-A tak na poważnie?- uśmiechnął się.
-Byłam na rozmowie o pracę.
-I co?-zapytał zaciekawiony, a jego oczy spoglądały na mnie.
-Taaak!!
-Gratuluję- wstał i przytulił mnie.
Wróciliśmy na swoje miejsca. Pogadaliśmy sobie przez dobrą godzinę, a następnie się pożegnaliśmy. Cały czas patrzył się na mnie jak zaklęty, a oczy świeciły mu się z radości. Może ja coś czuje do niego? Nie, nie mogę. On jest gwiazdą, a ja tylko zwykłą dziewczyną.

„Miłość nie zawsze musi być odwzajemniona. Jedna osoba może kochać tą drugą osobę nawet jeśli ta druga do niej nic nie czuje i nawet o tym nie wie. Prawdziwa miłość nie zawsze jest szczęśliwa”.